اوکرائین: شوک شرق وغرب

روزنامه فیگارو، زیر عنوان شوک «شرق وغرب» می نویسد: "فرانسوآ هولاند" و "آنگلا مرکل" قول برقراری تحریم علیه حکومت اوکرائین را دادند در حالی که روسیه از «کودتای غرب» علیه این دولت سخن می گوید.

روسیه می گوید : شماری از کشورهای غربی تلاش بر این داشتند که از همه راه‌های ممکن، اپوزیسیون راتشویق به اعتراض، بیرون از هرگونه چارچوب‌های قانونی بکنند. مقامات این کشور می گویند: شرم آور است که این غربیان نخواستند رفتارهای بنیادگرایانه تندروها و ازجمله «نو نازی»های یهودستیز را ببینند.

روسیه همچنین به غربیان در مورد اصرار آنها بر میانجیگری هشدار داد و گفت آنها به اندازه کافی میانجیگری کرده اند.

فیگارو، در مطلبی دیگر می نویسد: اگر فرانسوآ هولاند، در سخنان خود از سرکوب توسط دولت نام برد، اما نه او و نه آنگلا مرکل، نامی از رئیس جمهوری نبردند؛ زیرا تشویق یک رهبر به مذاکره با اپوزیسیون و تهدید او به تحریم، کار آسانی نیست؛ از این روست که شماری از منابع دیپلماتیک در بروکسل گفتند که رئیس جمهوری اوکرائین شامل تحریم‌های تازه نخواهد شد.

فیگارو، در مطلبی به قلم فرستاده خود به واشنگتن می نویسد: در حالی که آتش اوکرائین را فرا گرفته، نه آمریکا و نه اروپا نتوانسته‌اند نقش آتش‌نشان را ایفا کنند. بنابراین آنها ناتوان به تماشای اوضاعی نشسته اند که روز به روز خطرناک تر می‌شود.

در آغاز، آمریکا که از تجربه تلخ خود از جنگ روسیه و گرجستان در سال 2008 درس گرفته است، با تنش اوکرائین بسیار فاصله گرفت. چرا که در آن زمان، جرج بوش، گرجستان را به رودرروئی با روسیه کشاند و تا پایان با این کشور نماند. سپس "اوباما" سیاست نزدیکی با روسیه را در پیش گرفت تا بتواند با پوتین، به شکل هدفمند بر سر پرونده های ایران و افغانستان کنار بیاید. اما پنج سال بعد، بازهم پوتین دردسری برای واشنگتن در پرونده های "اسنودودن" و جنگ در سوریه شده است.

به عبارت دیگر، آمریکا دیگر برگ برنده ای ندارد که از آن برای کمک به پایان دادن به تنش اوکرائین استفاده کند. پوتین بازیگر اصلی همه چیزهائی است که پشت پرده می گذرد. یعنی بدون 15 میلیارد دلاری که به اوکرائین داد، "ویکتور یانوکوویچ" هرگز جرأت نمی کرد توافق همکاری پیشنهاد شده توسط اتحادیه اروپا را رد کند و نیروهای ویژه یا "برکوت" را به سرکوب تظاهر کنندگان میدان "استقلال" وادارد.

در حالی که روسیه داشتن هرگونه نقشی را تکذیب می کند، دو رهبر مدام با یکدیگر در تماس تلفنی هستند و یک اتحاد میان آنها وجود دارد. به ویژه این که "یانوکوویچ" می خواهد رژیم خود را حفظ کند و روسیه می داند با رفتن این کشور به سوی غرب، رژیم خودکامه پوتین ناتوان خواهد شد و طرح بازسازی یک امپراتوری پیرامون روسیه ناممکن می گردد.

روزنامه هومانیته با گفتن این که اتحادیه اروپا در یک بازی مبهم غرق شده، در مطلبی دیگر می نویسد: در پایتخت اوکرائین، از به درازا کشیدن جنگ‌های خیابانی، مردم بین حالت خشم و بیم به سر می برند؛ آنها می گویند اپوزیسیون هیچ طرحی ندارد و تنها به گفتن این بسنده می کنند که باید انتخابات تازه انجام گیرد، قانون اساسی تازه نوشته شود و "ویکتور یانوکویچ" استعفاء کند. اما به گفته یک تحلیل گر سیاسی- "النا شالتس سیوآ"، مردم می گویند پیش از انجام اصلاحات اجتماعی باید خشونت‌ها پایان بپذیرند.

در برابر خطر جنگ داخلی، نشریات اوکرائینی چندین راه را برای برون رفت از تنش پیشنهاد می‌کنند: انتخابات پیش‌رس، دولت تکنوکرات و دولت اتحاد ملی.

لیبراسیون می نویسد: زمان آن رسیده که اروپا یک صدا صحبت کند و برای پیاده کردن تحریم‌های هدفمندی که از چندی پیش صحبتش می رود یکپارچه عمل نماید. در این شرایط رهبری دوگانه بحران، توسط آلمان وفرانسه از اهمیت بسیاری برخوردار است، اما هیچ کاری بدون فشار وارد آوردن بر پوتین ممکن نخواهد بود و زمان آن هم مناسب است چرا که چند روزی به پایان بازی‌های المپیک زمستانی "سوچی" نمانده و رهبر کرملین دلش نمی خواهد یک بحران سیاسی بزرگ جشن عظیم او را بر هم بریزد.

لوموند نیز به نوبه خود، به همه مطالبی که در مورد تنش اوکرائین گفته شد اشاره دارد.