بیانیه بیست شخصیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی فرانسه درباره ایران

این گروه از دولت فرانسه خواسته اند تا در مذاکرات هسته‌ای ایران با قدرت‌های جهانی ابتکار عمل را در دست گیرد و قبل از 24 نوامبر، یعنی مهلت تعیین شده برای این مذاکرات، به انفعال در دیپلماسی خود، برای رسیدن به یک توافق با ایران، پایان دهد.

این بیست شخصیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی فرانسه، که در میان آنها مسؤولانی چون وزیر پیشین امورخارجه، سفیر پیشین فرانسه، رئیس پیشین دانشکده دفاعی فرانسه، رئیس پیشین سازمان پزشکان بدون مرز، و چهره‌های فرهنگی چون استاد کولژ دوفرانس و نویسنده وجود دارد، ابتدای بیانیه خود را با این جمله آغاز کرده اند که میان ایران و فرانسه، دوستی دیرینه ای وجود دارد، اما رژیم جمهوری اسلامی در این روابط اخلال ایجاد کرده است و از نظر این رژیم، فرانسه پس از آمریکا از مخالفان جدی این کشور است.

در ادامه این بیانیه، با اشاره به خواست و اراده مردم ایران برای بهبود وضعیت اقتصادی‌شان که در انتخابات گذشته ریاست جمهوری این کشور نمود پیدا کرد، موضع فرانسه در مذاکرات هسته‌ای مورد نقد قرار گرفته و نوشته شده که تا کنون فرانسه در حاشیه مذاکرات دوجانبه ایران و آمریکا قرار داشته ولی امروز دیگر نباید این موضع منفعلانه خود را ادامه دهد.

این شخصیت های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، از فرانسه خواسته اند تا تمام نیروی خود را برای حل بحران هسته ای ایران به کار بندد.

 اما به بهانه انتشار گزارش جدید اداره مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان ملل درباره کشت خشخاش در افغانستان، که دیروز منتشر شد، روزنامه لاکروا، چاپ پاریس، مقاله‌ای را به قلم ژان دو پونتون دامِکور، سفیر پیشین فرانسه در کابل منتشر کرده و این عنوان را برای آن برگزیده است: «چرا مبارزه علیه مواد مخدر در افغانستان با شکست مواجه شد؟»

گزارش دیروز سازمان ملل متحد نشان می دهد که کشت خشخاش در افغانستان رکورد جدیدی را در سال 2014 به ثبت رسانده است؛ به طوری که در این سال 224 هزار هکتار از زمین های افغانستان زیر کشت خشخاش رفته است.

روزنامه لاکروا در مقدمه مقاله سفیر پیشین فرانسه در کابل می نویسد که این آمار حاکی از آن است که کشت تریاک در افغانستان به نسبت به سال 2002 یعنی یک سال پس از مداخله نظامی کشورهای غربی به رهبری آمریکا در این کشور، سه برابر شده است.

در حالی که تولید تریاک در افغانستان نسبت به سال گذشته هم افزایشی هفده درصدی داشته، لاکروا می نویسد افغانستان 80 درصد تولید جهانی تریاک را در اختیار دارد که این امر باعث شده از نظر تولید هروئین هم در جهان رتبه اول را داشته باشد.

دو پونتون دامِکور که در سال های 2008 تا 2011 سفیر فرانسه در افغانستان بوده و پیش از آن نیز مسؤولیت اداره امور استراتژیک وزارت دفاع فرانسه را بر عهده داشته، در ابتدای مقاله خود می نویسد: از ابتدا، مبارزه علیه تولید تریاک یکی از اولویت های مداخله نظامی غرب در افغانستان بود.

وی با تأکید بر این که کنترل کشت تریاک در افغانستان که قدمتی طولانی در این کشور دارد، بسیار سخت است، اضافه می کند که روسیه و ایران، دو همسایه افغانستان از بزرگترین مصرف کنندگان هروئین هستند که از طریق تریاک به دست می آید.

سفیر پیشین فرانسه در کابل ادامه می دهد با استقرار نیروهای ائتلاف در افغانستان، آمریکایی ها سمومی را در مزارع کشت خشخاش در افغانستان پاشیدند تا محصولات این مزارع را از بین ببرند. دقیقا کاری که آمریکایی ها در کلمبیا انجام دادند.

سفیر پیشین فرانسه در کابل به ویلیام وود، سفیر پیشین آمریکا در افغانستان اشاره می کند و می نویسد که وی پیش از افغانستان، سفر آمریکا در کلمبیا بود و به «شیمیکال وود» معروف شده بود. اما این سیاست آمریکایی ها از سال 2003 رها شد.

سفیر پیشین فرانسه در کابل می نویسد: در سال 2008 که من به مأموریتم در افغانستان رفتم، مبارزه با کشت خشخاش حتی وارد گفت وگوهای دیپلماتیک نشده بود. آمریکایی ها و بریتانیایی ها معتقد بودند که مبارزه با کشت خشخاش مخالفت مردم افغانستان به ویژه کشاورزان را برمی انگیزد.

ژان دو پونتون دامِکور ادامه می دهد: نیروهای دولتی افغانستان تا سال ها نمی توانند ولایات هلمند و قندهار را از چنگ طالبان بازپس گیرند. تا سال 2009 و 2010 که نیروهای غربی به کمک نیروهای دولتی افغانستان آمدند. تا آن زمان، کشت خشخاش در این دو ولایت، بسیار گسترش پیدا کرده بود.

این دیپلمات فرانسوی در پایان مقاله خود به عنوان نتیجه گیری می نویسد که آن چه باید برای دولت افغانستان و همچنین دولت های متحد این کشور، به عنوان یک اصل مورد توجه قرار گیرد مبارزه با مواد مخدر است. اولویت بازسازی کشور و همچنین مبارزه با شورش هاست.

سفیر پیشین فرانسه در کابل می نویسد که طی ده سال اخیر، پیشرفتهای شگرفی در افغانستان به وقوع پیوسته، از جمله وضع قانون اساسی که اکنون دارد به خوبی اجرا می شود، همانطور که در انتخابات گذشته این کشور مشاهده شد. همچنین آزادی رسانه ها و مطبوعات نمونه دیگری از اجرای این قانون است.

سفیر پیشین فرانسه در کابل با اشاره به حذف مدارس در دوران طالبان و منع زنان از کار، و همچنین ویرانی بسیاری از شهرها در درگیری های افغانستان، می نویسد: از سال 2001، وضعیت بهداشت، آموزش و پرورش، اداره ها، وو همچنین شهرها بهبود یافت و البته هنوز به وضعیت مطلوب نرسیده است. اما با این حال نتایجی به دست آمده است.