مراسم بیستمین سالگرد قتل شاپور بختیار در پاریس

شاپور بختيار در سال ۱۲۹۴ شمسی در خانوادۀ بزرگی از ايل بختياری به دنیا آمد.
عموی مادر او سردار اسعد بختياری بود که بعد از محمدعليشاه، در دولت موقت نقش مهمی به عهده گرفت.

شاپور بختيار در هفت سالگی مادر خود را از دست داد. پدر وی، در دورۀ رضاشاه، در سال ۱۳۱۳ همراه با چند تن از سران ايل بختياری به اتهام شورش عليه دولت اعدام شد.

بختيار تحصيلات ابتدايی و دوران دبيرستان را تا کلاس سوم در اصفهان سپری کرد. وی سپس برای ادامه تحصيلات به لبنان رفت و از يک مدرسه فرانسوی ديپلم دبیرستان گرفت.
وی در اوایل جنگ دوم جهانی در فرانسه به تحصیل در رشته‌های حقوق و علوم سیاسی پرداخت.

 بختیار ابتدا تحت تأثیر جمهوريخواهان اسپانیا قرار گرفت. در زمان اشغال فرانسه به نهضت مقاومت ملی فرانسه پیوست و بعنوان یک سرباز فرانسوی (ارتش سربازان خارجی مقیم فرانسه) در گُردان اورلئان شرکت کرد. وی سپس برای دوره آموزشی وارد ارتش فرانسه شد و پس از پايان خدمت، تحصیلات خود را در پاریس تا دکتری ادامه داد.
پس از اخذ مدرک دکترا در سال ۱۹۴۲، و یک سال بعد از پایان جنگ به ايران بازگشت.

 در ایران، بختیار در وزارتخانه تازه تاسيس «کار» تا مقام معاونت وزير پيش رفت. اما پس از رويدادهای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ او مدتی زندانی و سپس مجبور به خانه نشينی شد.
ولی با آغاز فعاليت‌های جبهه ملی ايران در سال های ۱۳۳۸ و ۱۳۳۹ بختيار بار ديگر فعالیت‌های سیاسی خود را آغاز کرد و چند بار هم بازداشت شد.

در خردادماه سال ۱۳۵۶، شاپور بختيار همراه با کريم سنجابی و داريوش فروهر نامه ای سرگشاده خطاب به شاه نوشت که در آن از وی خواسته شده بود "سلطنت کند و نه حکومت".
شاپور بختيار سرانجام در ۱۶ دی ماه، ده روز قبل از این که شاه کشور را ترک کند، آخرين نخست وزير رژيم سلطنتی ايران شد. با پیروزی انقلاب اسلامی بختیار به ناچار از کشور گریخت و به فرانسه رفت. او در همین کشور توسط مدموران جمهوری اسلامی در منزل خود به قتل رسید.