نامه محمد نوری‌زاد به رهبر: حیف مردم ایران که پاسخ نگفته به پرسش‌هایشان از این دنیا بروید

 محمد نوری‌زاد در این نامه  تأکید می‌کند که «شما پاسخ نگفته نباید از این دنیا بروید».
او در این نوشته به مخاطب خود یادآوری می کند که «من برای این که صدای خود را به شما برسانم و برای این که همین پرسش‌ها را با شما در میان بگذارم، سال‌هاست که در وسط معرکه وحشت، پرپر می‌زنم. اگر می دانستید هواداران شما با من و خانواده ام چه‌ها که نکرده‌اند؟
نوری‌زاد سپس می نویسد که در میان پرسش های هزار پاره و سرگردان، پنج گفته را برگزیده تا با مخاطب خود در میان نهد.
پرسش نخست این است که «چه شد که ناگهان شما خود را ولی امر مسلمین جهان دانستید؟»
نویسنده نامه آنگاه اظهار عقیده می کند که اکنون بخردان و کاردانان... تنها در جائی تحمل می شوند که برای شما و اطرافیان شما لقمه آورند. چرا که «تمام خواهان، هرگز تاب تحمل بلند قامتان را ندارند».
او سپس می پرسد، اصرار شما بر ماندگاری فردی فرسوده، چون شیخ احمد جنتی آن هم در جایگاهی حساس چیست؟ «در این کهنسال بینوا شما جز صفت چاکری چه دیده اید؟»
نوری زاد سپس بحث بسیجیان را پیش می‌کشد و مدعی است که انها در روزهای نخست با تربیت و فهیم و شجاع ... بودند، اما شما از آنها «جمعی عربده‌کش و عبوس ... برآوردید تا بوقت ضرورت از استعداد عصبیت‌شان سود ببرید».
او درباره پاسداران هم اظهار نظر می کند و می گوید «شما این روزها سخت اسیر سرداران خویشید. شما را هرگز توان این نیست که از لقمه گیری برای سرداران خود سر باز زنید».
نوری‌زاد آنگاه علی خامنه ای را «مقصر اصلی داستان خفت بار هسته ای» توصیف می کند و در پایان‌نامه‌اش رهبر جمهوری اسلامی را متهم می کند که «برای مسخره ای بنام شیعه گستری» هم کشور را تهی کرده و هم منطقه را زخمی و آشفته.
نوری زاد بار دیگر در پایان نامه‌اش تأکید می کند که «شما باید بمانید. حیف مردم ایران که شما ترکشان کنید بی‌آنکه به پرسش‌های هزار پاره آنها پاسخ گوئید».