نفت ارزان: برندگان و بازندگان

 به نوشتۀ روزنامۀ اقتصادی لِزاِکو، روز پنجشنبه همۀ نگاه‌ها به وین و نشست کشورهای عضو اوپک دوخته شده بود.

کنفرانس اوپک به خودی خود رویدادی استثنایی نیست اما با توجه به این که از تابستان گذشته، قیمت نفت خام حدود 30 درصد کاهش داشته، حالا 12 عضو اوپک باید تصمیم بگیرند که آیا میزان کل تولید خود را کم خواهند کرد یا نه؟ از نظر این کشورها تنها راه حل برای پیش‌گیری از سقوط قیمت، کاهش تولید است. اما عربستان سعودی چندان اشتیاقی به این کار ندارد. حتی طی ماه‌های اخیر، شرکت نفت سعودی "آرام‌کو"، قیمت‌های خود را برای مشتریان آسیای شرقی وآمریکایی کاهش داد فقط به این دلیل که مبادا بازار تحت اختیار خود را ازدست بدهد.

علی النعیمی، وزیر نفت سعودی، اخیراً گفته است: «به چه دلیل عربستان باید تولید خود را کاهش دهد؟ ایالات متحد آمریکا نیز در حال حاضر تولیدکنندۀ بزرگی است اما آیا تولید خود را پایین می‌آورد؟»

به نوشتۀلِزاِکو، برخی ناظران از «جنگ قیمت» در بازار نفت سخن می‌گویند و معتقدند که عربستان به عمد قیمت‌ها را پایین نگاه می‌دارد تا "نفت گران" را از بازار بیرون براند.
منظور از "نفت گران" به ویژه نفتی است که از سنگ‌های شیست حاصل می‌شود. آمریکا در این نوع بهره‌برداری پیشتاز است. یک اقتصاددان عرب به لزکو گفته است: "عربستان می‌خواهد رقبای تولیدکنندۀ نفت شیست را به کلی از صحنه خارج، و نابود کند".

به هرحال در میان کشورهای اوپک تنها عربستان سعودی است که ارزان شدن نفت را به آسانی تحمل می‌کند، وگرنه کشورهایی مثل الجزایر، ونزوئلا و البته ایران  که چندان ذخایر مالی بزرگی ندارند با دردسرهای فراوان مواجه می‌شوند.

اما همیشه ضرر برخی، به نفع دیگران است. ضمیمۀ اقتصادی فیگارو تیتر زده است: «فرانسه از کاهش بهای نفت بهره می‌برد».
فیگارو می‌نویسد: «دلیل کاهش قیمت هرچه باشد مهم اینست که برای فرانسه هوای تازۀ غیرمنتظره‌ای به همراه می‌آورد». فیگارو می‌افزاید که طی همین سه ماه اخیر، تأثیر مثبت کاهش بهای نفت در عملکرد برخی شرکت‌ها و واحدهای تولیدی احساس شده است.
 

مذاکرات اتمی یادآور روند صلح خاورمیانه

باز هم روزنامۀ فیگارو در صفحۀ بحث و نظر، مطلبی دارد به قلم "پیر روسلن" تحت عنوان «گسترش حوزۀ مذاکرات با ایران».
نویسنده معتقد است که با پیدا شدن سر و کلۀ داعش در منطقه، خواه ناخواه آمریکا با ایران منافع مشترکی پیدا کرده و این وضعیت الزاماً بر مذاکرات اتمی هم تأثیر خواهد گذاشت.

اما قبل از این نتیجه‌گیری، پیر روسلنحرف‌های دیگری دارد که شاید از نتیجۀ مقاله‌اش خواندنی‌تر باشد. به عقیدۀ او همین که مذاکرات اتمی تمدید شد، خود بهتر از هیچ است. او در عین حال پرسشی را هم طرح می‌کند: آیا تنها نتیجۀ مذاکرات تا امروز، ادامه یافتن بی‌انتهای مذاکرات نیست؟
نویسنده برای روشن کردن منظورش، مذاکرات اسرائیلی- فلسطینی را مثال می‌زند و یادآوری می‌کند که روند صلح اسلو که در سال ١٩٩٣ در پایتخت نروژ آغاز شد، قرار بود تا سال ١٩٩٩ به توافق نهایی و قطعی برسد و به اختلافات اساسی اسرائیلی‌ها و فلسطینیان پایان دهد. اما در عمل چه شد؟ به مرور، موعدهای تعیین‌شده زیر پا گذاشته شد، جلسات متعدد گفتگو به بن‌بست رسید و بالاخره تمامی روندی که با امید و ارادۀ فراوان شروع شده بود، خشکید و از بین رفت.
اما پیر روسلن یک نکتۀ مثبت را هم در مورد ایران گوشزد می‌کند و می‌افزاید که اختلافات غرب با ایران به مرحلۀ دیپلماسی و مذاکره رسیده، در حالی که مثلاً در پروندۀ اوکراین، غربی‌ها روسیه را تحریم کرده‌اند، آن هم بدون هیچ مذاکره و روند گفتگو...