عرفان ثابتی : نگذاریم حقوق بشر وجه المصالحۀ غرب و رژیم ایران شود

در پاسخ به این پرسش‌ها عرفان ثابتی، پژوهشگر مقیم انگلستان، از جمله گفته است :  

"در چهل سال گذشته ایران همواره کانون نقض حقوق بشر بوده و از منظر شاخص‌های مهم آزادی، از قبیل آزادی بیان، آزادی‌های مدنی و حقوق سیاسی، آزادی مطبوعات، رسانه‌ها و اینترنت... همیشه در قعر رده بندی‌های جهانی قرار داشته است. با این حال، قدرت‌های غربی همواره به برقرای روابط تجاری با رژیم ایران علاقه نشان داده‌اند. یعنی منافع اقتصادی آنها همواره نسبت به مسئلۀ حقوق بشر در ایران ارجح بوده است. بهانه آنها هم در دنبال کردن این سیاست این بوده که اگر مناسبات اقتصادی خود را با ایران توسعه دهند این امر به بهبود اوضاع اقتصادی و سپس بهبود وضعیت دموکراسی و حقوق بشر در ایران منجر می شود. درست عین همین استدلال و سیاست از سوی کشورهای غربی در قبال چین پس از سرکوب میدان تیانامن دنبال شد. اما، واقعیت این است که اگر حکومت چین سی و چند سال پیش فقط چند گروه کوچک را سرکوب می‌کرد، امروز دامنۀ سرکوب در این کشور بمراتب گسترده تر از گذشته است..."

عرفان ثابتی سپس افزوده است : "منظورم این است که روابط تجاری با رژیم های اقتدارگرایی نظیر چین، ایران و روسیه که در اصل رژیم‌های دزدسالار و فاسد نیز هستند کمترین ارتباطی با مسئلۀ بهبود وضعیت حقوق بشر در این کشورها ندارد." ثابتی سپس گفته است : "متاسفانه دولت‌های غربی سابقۀ خوبی در زمینه دفاع از حقوق بشر در کشورهای استبدادزده ندارند. یعنی : از یک طرف به نقض حقوق بشر در این کشورها اعتراض می‌کنند، ولی از طرف دیگر از توسعۀ روابط تجاری با آنها نیز غافل نیستند."

عرفان ثابتی سپس هشدار داده است : "در واقع، آنچه مایۀ نگرانی است این است که قدرت‌های غربی اکنون از مسئلۀ نقض حقوق بشر در ایران به عنوان اهرم فشار برای واداشتن جمهوری اسلامی به مصالحه بر سر برنامۀ اتمی آن استفاده کنند و بر سر میز مذاکره و برای رسیدن به توافق اصلی حقوق بشر را از یاد ببرند یا در حقیقت وجه‌المصالحۀ منافع صرف اقتصادی خود قرار بدهند. به همین خاطر توافق قدرت های غربی با جمهوری اسلامی به جای اینکه مایۀ دلگرمی مردم شود، باعث دلسردی و سرخوردگی آنان می‌شود."

به گمان عرفان ثابتی، "علت این امر این است که متاسفانه مناسبات بین‌الملل مبتنی بر اخلاق و آرمان‌های اخلاقی و انسانی نیست. مبتنی بر "رئال پُلتیک" است که در اصل به منافع اقتصادی گروه‌های حاکم بر کشورها گره خورده است، نه منافع مردمان آنها، حتا اگر به دروغ از این منافع گروهی تحت عنوان "منافع ملی" یاد کنند. به همین خاطر باید حقیقتاً نگران از توافقی بود که ممکن است سال آینده میان غرب و جمهوری اسلامی ایران صورت بپذیرد."

عرفان ثابتی در پایان گفته است : "برای خنثی کردن اقدام‌هایی که حقوق بشر را وجه المصالحه منافع مادی طبقات حاکم قرار می‌دهند، مدافعان حقیقی حقوق بشر باید بکوشند در همکاری با نهادهای جامعۀ مدنی مثلاً جایزۀ نوبل صلح به یکی از فعالان زن حقوق بشر در ایران، نظیر خانم نسرین ستوده، اعطاء شود. تجارب برمه یا آفریقای جنوبی نشان می‌دهند که چنین ابتکاری می‌تواند گشایش‌های مهمی در پیشبرد حقوق بشر و آزادی در ایران ایجاد کنند حتا اگر فرض کنیم که قدرت‌های غربی بتوانند با جمهوری اسلامی ایران به مصالحه دست یابند."