پکن می‌خواهد ریش اویغورها را بتراشد

 روزنامۀ هومانیته که تا سال ١٩٩۴ "ارگان مرکزی حزب کمونیست فرانسه" بود و امروزه "نزدیک به حزب کمونیست" توصیف می‌شود، به مقالۀ خود در تابستان گذشته ارجاع می‌دهد و می‌نویسد که «بخش قابل توجهی از جنگجویان اسلام‌گرا که در آسیای مرکزی و خاورمیانه پخش شده‌اند به منطقۀ قفقاز رفته‌اند».
البته سوءقصد اخیر سن‌پترزبورگ ظاهراً به دست یک قرقیز اجرا شده و مسلماً قرقیزستان جزء قفقاز نیست اما منظورهومانیته از این یادآوری، تأکید بر همه خطرهای تروریستی است که روسیه را مستقیماً تهدید می‌کند.

 درسال ٢٠٠۴ و در پی آغاز جنگ چچنی، طی گروگانگیری و حمله به مدرسۀ بِسلان (اوستیای شمالی)، ٣٣٠ نفر کشته شدند... در سال ٢٠١٠ در سوءقصد انتحاری در متروی مسکو ۴٠ نفر کشته شدند... نگاهی به وقایع گذشته، به روشنی نشان می‌دهد که به طور کلی روسیه از حملات تروریستی در امان نمانده. حال هومانیته می‌نویسد که با توجه به اوضاع قفقاز، آسیای مرکزی و البته نقش روسیه در سوریه، بعید نیست که خطر و خشونت تروریستی در روسیه باز هم افزایش یابد.

روزنامۀ لیبراسیون نیز کم و بیش با همین بدبینی یادآوری می‌کند که در سال ٢٠١۵، در انفجار هواپیمای شرم‌الشیخ به سن‌پترزبورگ، ٢٢۴ نفر کشته شدند که تقریباً همگی روس بودند. مسئولیت این جنایت را داعش بر عهده گرفته بود.

پکن و اسلام‌گرایان اویغور 
روزنامۀ لوموند در حاشیۀ واقعۀ سنن‌پترزبورگ، گزارشی دارد از اسلام‌گرایی در چین. این گزارش تحت عنوان «چین می‌خواهد ریش اویغورها را بتراشد»، شرح می‌دهد که پکن برای مبارزه با «رادیکالیسم»، مقررات تازه‌ای را در منطقۀ خودمختار "سین کیانگ" وضع کرده است. شکل و ظاهر ریش و یا نوع مواد غذایی «حلال»، از جمله نکاتی است که در این مقررات مشخص شده است.

نگرانی‌های دولت مرکزی چین بابت فعالیت‌های اسلام‌گرایان اویغور در این منطقه تازگی ندارد. در شهر "کاشغر"، بازرسی خانه‌ها، کتاب‌ها، کامپیوترها و حتی نوع پوشاک مدت‌هاست که امری «عادی» به شمار می‌آید. حال مقررات جدید که باید در تمامی "سین‌کیانگ" به اجرا گذاشته شود حجاب «بیش از حد معمول» یا ریش «درازتر از حد معمول» را هم ممنوع کرده است. روزنامۀ لوموند با گوشزد کردن ابهام این نوع مقررات، می‌نویسد که تعیین حدود مجاز و غیرمجاز در این موارد به عهدۀ دستگاه قضایی است که خود تمام و کمال در اختیار قدرت مرکزی است.

مناظرۀ تلویزیونی نامزدهای ریاست جمهوری فرانسه 
امشب ۴ آوریل، در فرانسه مناظرۀ تلویزیونی ١١ نامزد ریاست جمهوری پخش می‌شود. کمتر از سه هفته مانده به دور اول انتخابات، پیش‌بینی‌های سیاسی دشوارتر از همیشه است.

روزنامۀ لوموند طی مطلبی مفصل، همراه با نمودار و تجزیه و تحلیل‌های آماری، نشان می‌دهد که رأی‌دهندگان فرانسوی هنوز دودل‌اند. فعلاً بر اساس نظرسنجی‌ها، "امانوئل ماکرون" و "مارین لوپن" در صدر قرار دارند.
از ١١ نامزد، ۶ نفر به قول رسانه‌های فرانسوی «کاندیداهای کوچک» هستند، یعنی کسانی که احتمالاًً یکی دو درصد رأی خواهند آورد. اما به هرحال، به نوشتۀ لوموند، یک سوم فرانسوی‌ها هنوز اصلاً نمی‌دانند که رأی خواهند داد یا خیر...

روزنامۀ محافظه‌کار فیگارو در سرمقاله‌اش می‌نویسد که مناظرۀ امشب را می‌توان با دو نگاه مثبت و منفی دید: از یک طرف می‌توان آن را حرکتی «دموکراتیک» دانست و حضور ١١ کاندیدا را در کنار یکدیگر و در موقعیتی یکسان، نکته‌ای مثبت دید، اما از طرف دیگر می‌توان سؤال کرد که کنار هم قرار دادن «نامزدهای جدی» و نامزدهایی که به احتمال زیاد حتی یک درصد هم رأی نخواهند آورد، چه فایده‌ای خواهد داشت؟

فیگارو با کنایه به نامزدهای چپ افراطی می‌افزاید که البته شاید صحبت‌های خانم "ناتالی آرتو"، "نمایندۀ جناح تاریخی کمونیسم"، شنیدنی باشد اما آیا می‌توان سخنان کسی را جدی گرفت که امروزه، یکصد سال بعد از انقلاب اکتبر، خواهان «دولتی کردن همۀ ابزار تولید» است؟

فیگارو در مورد "ژاک شومیناد"، یکی دیگر از «کاندیداهای کوچک» که گاه فرضیات غریبی مطرح می‌کند، نوشته است: «آیا حقیقتاً فایده‌ای دارد که یکی از نامزدها به تلویزیون بیاید وبرای بینندگان شرح دهد که در صورت پیروزی در انتخابات، چگونه و با چه روشی اسکان در کرۀ مریخ را به اجرا خواهد گذاشت؟»...