چرا جوانان فرانسوی به جهادگران اسلامی پیوسته‌اند؟

 تقریباً تمام نشریات امروز فرانسه یا صفحه اول و یا صفحات مهمی از روزنامه خود را به موضوع جوانان فرانسوی جهادگرا در عراق و سوریه اختصاص داده اند. روزنامه لاکروا تعداد مجاهدان فرانسوی در سوریه را ۴٠٠ نفر تخمین می زند و تاکید می کند که تعداد معنا داری از آنها تازه مسلمانند.

این نشریه می نویسد این جوانان عمدتاً از لحاظ روانی آسیب پذیرند، ایده آلی در زندگی ندارند، نمی دانند باید به کدام سمت بروند و در این جهاد نوعی تعهد تمام و کمال می یابند.

سرمقاله نویس لیبراسیون، فرانسوا سرژان نیز موضوع سرمقاله خود را به همین جوانان اختصاص داده است و یاد آوری می کند که تنوع شخصیتی کسانی که به جهاد اسلامی می پیوندند آن چنان است که برای شناخت آنان الگوی روشنی وجود ندارد.

نویسنده از جامعه اروپا و بویژه فرانسه می خواهد که بکوشند تا با توسل به اصول و ارزش های خود بیاری این
"فرزندان گمشده "بشتابند.

لیبراسیون امروز گزارش جالبی هم دارد از اورشلیم شرقی (یعنی منطقه عرب نشین شهر) که نسیم بهار از این شهر فرستاده است.

گزارشگر لیبراسیون محله پر تنشی را به نام جبل مکبر انتخاب کرده که گفته می شود بسیاری از سوء قصد کنندگان فلسطینی ماههای اخیر ساکن این محله بوده اند. او می گوید دو جوانی که به کنیسه حمله کردند اینک جزو شهدای با ارزش این محله بشمار می روند که عکس هایشان دست به دست میگردد.

اینک دولت اسرائیل تصمیم گرفته است که به عنوان تنبیه، خانه های مسکونی این دو نوجوان تروریست را تخریب کنند. به اهالی این دو منزل خبرداده اند که این کار در ۴۸ ساعت اینده انجام خواهد گرفت. اینک همسایه ها همه بسیج شده اند و تنش در محله بشدت بالا گرفته است.

گزارشگر با برخی از جوانان محله صحبت کرده و از نفرت کورکورانه آنها نسبت به "اشغالگران" پرده برمی دارد. آنها می گویند ما برای یهودی ها فقط مشتی نیروی کار ارزان هستیم که هر وقت بخواهند می توانند در کارهای ساختمانی یا در نظافت حیاط خلوتشان از ما استفاده کنند. آنها می گویند شهدای ما با عملیات انتحاری خود به آنها فهماندند حق ندارند ما را تحقیر کنند.

یکی از آنها می گوید وقتی یک یهودی افراطی به صحن مسجد می آید تا در آنجا نماز بخواند ما بیشتر خشمگین می شویم تا زمانی که آنها در زمین های ما خانه سازی می کنند .

و اما فیگاروی امروز مقاله تحلیلی مفصلی دارد بقلم "لور مندو ویل" فرستاده ویژه این نشریه در واشنگتن، که در آن وی کوشیده است بحران مناسبات میان غرب و روسیه را که وی اینک در اوج خود می داند ترسیم کند.

نویسنده فیگارو یاد آوری می کندکه باراک اوباما از بدو ورود خود به کاخ سفید اولویت هائی برای خود تعیین کرد که روسیه جزو آنها نبود. از نظر او نه پوتین تهدیدی برای آمریکا محسوب می شد و نه روسیه ارجحیتی برای منافع ملی آمریکا.

فیگارو از قول یک کارشناس مسائل روسیه می نویسد ولادیمیر پوتین گر چه دست نیرومندی ندارد ولی با مهارت فراوان با آن بازی می کند. چرا که با خوشحالی تمام متوجه ضعف های رقبایش شده است.

امروز که غرب از خواب برخاسته است می توان دید که چگونه روسیه کریمه را به خود ملحق کرد، دخالت آشکاری در شرق اوکراین انجام داد، مولداوی و بالت را تحت فشار قرار داد، زیر دریائی اش را به کناره های سوئد فرستاد و در کارائیب دست به کشتی رانی زد. این اقدامات در حالی انجام میگیرند که تبلیغات علیه غرب در روسیه به اوج خود رسیده است و مسکو به یاری احزاب افراطی ضد اتحادیه اروپا در این قاره نیز دست به تبلیغ به نفع خود می زند.

"مارک گله اوتی" پژوهشگر دانشگاه نیویورک در مجموع فکر می کند که مناسبات میان آمریکا با روسیه از پایان جنگ سرد تا کنون هرگز به این بدی نبوده است.