چگونه دختران جوان افغان، در برلین زندگی جدیدی را آغاز می‌کنند؟

 لوموند تاریخ اول ژانویه -که البته دیروز عصر منتشر شده است- در میان مطالب متنوعی که ارائه کرده است از جمله گزارشی دارد که "غزل گلشیری" فرستاده این نشریه، در آلمان و در یک پناهگاه مخصوص مهاجران تهیه کرده است.
اردوگاهی که لوموند انتخاب کرده، یک استادیوم ورزشی در شهر برلین است که آنرا در اختیار پناهندگان گذاشته‌اند. فرستاده ویژه این نشریه خانواده‌های پناهنده افغان در این اردو را مورد توجه قرار داده و بر حضور چند دختر جوان افغان تأکید می کند که همراه خانواده خود در یکی دو ماه گذشته به آلمان پناهنده شده‌اند.
دخترانی که خبرنگار لوموند برای گزارش خود انتخاب کرده است همگی از ایران آمده اند. کسانی از میان آنها مهاجر افغان هستند که در سالهای گذشته در تهران ساکن بوده اند و حتی برخی در تهران بدنیا آمده اند.

"مینا" که همراه برادر و مادرش در این اردو گاه زندگی می کنند، بروایت گلشیری، در حضور مادر و برادرش هیچگاه صحبت نمی‌کند و گوئی در این جمع حضور ندارد. در مصاحبه با افراد این خانواده تنها پسر جوان خانواده است که حرف می زند و داوری می کند. از این رو خبرنگار لوموند تصمیم میگیرد با او قراری پنهانی بگذارد و در خارج از فضای خانواده با وی صحبت کند.
مینا در این دیدار خصوصی توضیح می دهد که در این‌جا احساس آزادی بیشتری دارد. او می گوید برادرش اجازه داده است که روسری را از سر بردارد و بجایش کلاه بگذارد. با این حال او را از آرایش کردن منع کرده است. گرچه مینا بطور ملایمی آرایش می کند و ماتیک به لب‌هایش می زند.
این خانواده در "رباط کریم" تهران زندگی میکرده اند و چند ماه پیش ، از راه ترکیه به یونان رفته‌اند و در آنجا مقامات سازمان ملل آنها را به آتن برده و از آنجا از راه مقدونیه، کرواسی، اسلوانی، اطریش و سرانجام خود را به آلمان رسانیده‌اند.
مینا آرزو دارد که به دانشگاه برود و گرافیسم بخواند، کاری که در ایران برایش ناممکن بوده است. اینک در آلمان او درد دل می کند که مردان افغان عادت دارند که بر زنان حکومت کنند. مسلماً اگر او با پسری آشنا شود و برادرش بفهمد که او دوست پسر گرفته است بشدت خشمگین خواهد شد، ولی مینا فکر می کند که چنین روابطی «طبیعی» هستند. او همچنین اظهار خوشحالی می کند که در آلمان مردها حق ندارند زنان را کتک بزنند. او می گوید خوشحالم که اینجا هستم.

خبرنگار لوموند از یک زن 27 ساله دیگر افغان بنام "شکیلا" در همین اردوگاه، نقل می کند که همسرش او را در ایران کتک می زده است. او می گوید در افغانستان هم با زنان رفتار خوبی نمی‌شود.

دختر افغان دیگری بنام "زهرا" که در تهران متولد شده است، هیچ گاه نتوانسته در ایران تحصیل کند. بنابراین بی‌سواد است.
بروایت لوموند، این دختران افغان از برخی تبعیض ها که در مقایسه با پناهجویان سوری نسبت به آنها روا می شود رنج می‌برند و نگران آنند که مبادا تقاضای پناهندگی‌شان رد شود و مجبور به بازگشت به افغانستان باشند.

و اما از روایت دیجیتالی لیبراسیون امروز مطلبی را برایتان انتخاب کرده ام که به آغاز بکار یک صفحه "فیس بوک" و نیز "تویتر" دولتی بقصد مبارزه با جهاگرایان اختصاص دارد. این صفحات که "استوپ جهادیسم" نام دارد می کوشد در وحله اول در فضای مجازی، لااقل روزنه‌ای در مخالفت با جهادگرایان باشد، چرا که تا بحال سایت‌های هوادار جهادگرایان به تنهائی در این عرصه یکه‌تازی می کردند.
این سایت که از دیروز بکار آغاز کرده است، برای مثال کاریکاتوری علیه داعش دارد. نطق رئیس جمهوری فرانسه و مصاحبه نخست وزیر را علیه داعش منتشر کرده است.

با این حال یک گزارش مجلس سنای فرانسه، تأکید می کند که هواداران جهاد عمدتاً همه حرف‌های دولتی را توطئه قلمداد می‌کنند و به مطالب این نوع صفحات دیجیتالی اعتماد نخواهند کرد. آنها پیشنهاد می‌کنند که باید بجای استفاده از سخنان رسمی، از حرف‌های جهادگرایان پشیمان شده بهره گرفت.