ژانویۀ ٢٠١٧: شروع کار ترامپ و دومین سالگرد کشتار شارلی هبدو

روزنامۀ فیگارو در گزارشی از واشنگتن تحت عنوان "کنگرۀ آمریکا در تدراک سال‌های ترامپ"، می‌نویسد که میراث مهم باراک اوباما، معروف به قانون «اوباما کِر" (Obama care)، یکی از موضوعات پرجدل کنگره خواهد بود. اوباما به زحمت توانست قانون مثله‌شده‌ای را برای گسترش بیمه‌های درمانی به تصویب برساند، اما جمهوری‌خواهان سخت با این قانون دشمن‌اند. از نظر جمهوری‌خواهان آمریکایی، دولت نباید در پوشش درمانی مردم دخالتی داشته باشد. کار، کار بخش خصوصی است و مداخلۀ دولت فقط به ضرر شرکت‌های عظیم بیمه و به عقیدۀ جمهوری‌خواهان، در نهایت به ضرر مردم تمام خواهد شد.

به هرحال در کنگرۀ جدید جمهوری‌خواهان اکثریت را دارند و عزم را جزم کرده‌اند که با تکیه به دونالد ترامپ، دموکرات‌ها را بیش از همیشه به عقب نشینی وادار کنند. گفته می‌شود که الویت‌های ترامپ، لغو قانون بیمه‌های درمانی، کاهش مالیات‌ها و همچنین لغو برخی عوارض ملک و زمین است. به نوشتۀ واشنگتن پست از سال ١٩٢٠ تا کنون، هیچیک از رؤسای جمهوری آمریکا برنامه‌ای چنین محافظه‌کارانه یا به قول اروپایی‌ها چنین دست راستی نداشته‌اند.

سالگرد کشتار مجلۀ شارلی هبدو
 
روز ٧ ژانویۀ سال ٢٠١۵ دو مرد مسلح وارد دفتر مجلۀ فکاهی «شارلی هبدو» شدند و ١٢ نفر را کشتند. مدیر مجله، استفان شاربونیه که کاریکاتورهایش را «شارب» امضا می‌کرد و همچنین «کابو» و «وُلینسکی» دو تن از نامدارترین طراحان و کاریکاتوریست‌های فرانسه جزء قربانیان بودند. یک روانپزشک و یک اقتصاددان که با مجله همکاری داشتند، به اضافۀ شش نفر دیگر از اعضای هیئت تحریریه و بالاخره یک پلیس محافظ در آن روز به قتل رسیدند.
نزدیک به دو سال بعد از این واقعۀ هولناک و بی‌سابقه که فرانسه را سخت تکان داد، یک سینماگر ایتالیایی به پاریس آمده و به بازدید دفتر جدید مجله رفته است. فرانچسکو ماتزا که خود در ایتالیا به دلیل دفاع از آزادی طنزپردازان هدف انتقادهای تند قرار داشته، شرح بازدیدش را در روزنامۀ لیبراسیون منتشر کرده است.
او ابتدا ورود به دفتر جدید شارلی هبدو را حکایت می‌کند که محل آن کاملاً سرّی است و وارد شدن به آن نیز تنها با گذشتن از هفت‌خان امنیتی ممکن است.

کارگردان ایتالیایی از فعالیت گروه جدید کاریکاتوریست‌ها می‌نویسد که مشغول طراحی دونالد ترامپ درهیئت‌های غریب و مضحک‌اند. کنار یکی از آنها جلیقۀ ضدگلوله روی صندلی است. روی میز مدیر امور اداری نیز تمام ایمیل‌های دشنام و تهدیدی که برای نشریه فرستاده شده، دیده می‌شود. این مدیر می‌گوید "همۀ این مدارک را باید مرتب کنیم و به ادارۀ ضد تروریسم سازمان امنیت بفرستیم".
اما پرسش اصلی مدیر کنونی شارلی هبدو اینست: "اگر امروز کاریکاتوری از پیامبر اسلام منتشر کنیم، آیا کسی از ما حمایت خواهد کرد؟"

نامزد حزب سوسیالیست به چه درد می‌خورد؟
 
وجه مشترک روزنامه‌های فرانسوی فعلاً رقابت‌های سیاسی است که همگی به سوی یک هدف یگانه، یعنی انتخابات ریاست جمهوری بهار ٢٠١٧ در تکاپو و حرکت است. این انتخابات، کمتر از چهار هفته قبل از انتخابات ریاست جمهوری ایران (٢٩ اردیبهشت ١٣٩۶) برگزار خواهد شد.
اما حدود دو هفتۀ دیگر در فرانسه انتخابات درون حزبی سوسیالیست‌ها برگزار خواهد شد و قاعدتاً از این طریق، نامزد یگانۀ حزب برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری تعیین خواهد گردید.

مسئله اینست که موقعیت سیاسی کاندیداها و محبوبیت‌شان به قدری سست است که روزنامۀ لوموند به نقل از شخصیت چپ تندرو یعنی ژان لوک ملانشون نوشته است: "نامزد حزب سوسیالیست به چه درد می‌خورد؟"
این جمله را لوموند به عنوان یکی از تیترهای صفحۀ اول انتخاب کرده و البته مصاحبۀ مفصلی با آقای ملانشون را هم به آن افزوده است.

ملانشون که گاه از سوی مخالفانش هوچی و عوام‌فریب توصیف می‌شود، اعتقاد دارد که حزب سوسیالیست فرانسه اصلاً "چپ" به حساب نمی‌آید. بنابراین، او خود را نمایندۀ "چپ واقعی" می‌داند و به لوموند می‌گوید: "این تحلیل اشتباهی است که می‌گوید جامعه به راه‌حل‌های لیبرال نیاز دارد".

ملانشون می‌افزاید در شرایطی که محافظه‌کاری سیاسی با دونالد ترامپ و امثالش در جهان قدرت می‌گیرد، تنها راه حل واقعی، سیاست‌های اجتماعی است: حجم کار کمتر، تأمین اجتماعی بیشتر، بازنشستگی زودتر و خلاصه تدابیری که همۀ فرانسوی‌ها خواهان آنند، اما کمتر مسئول سیاسی به ممکن بودنشان باور دارد.