តើនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច "អាបេណូមិច" របស់លោកស្ហុីនហ្សូអាបេពិតជាបានទទួលជោគជ័យមែនឬ?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:១១
នៅពេលដែលលោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេ ឡើងកាន់តំណែងជានាយករដ្ឋមន្រ្តីជប៉ុនជាលើកទី២ កាលពីឆ្នាំ២០១២ ការសន្យាដ៏ចម្បងបំផុតរបស់លោកនៅពេលនោះ គឺធ្វើយ៉ាងណាទាញជប៉ុនឲ្យចេញពីបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចដែលអូសបន្លាយពេលរាប់ទសវត្សរ៍កន្លងទៅ តាមរយៈការដាក់ចេញនូវនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច ដែលគេតែងតែស្គាល់តាមភាសាអង់គ្លេសថា “អាបេណូមិច” (Abenomics)។ ជិត ៨ឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលដែលលោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេ ត្រូវបង្ខំចិត្តលាឈប់ពីតំណែង ដោយបញ្ហាសុខភាព តើអ្វីទៅជាតុល្យការនៃនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចរបស់លោក?
និយាយសង្ខេបដោយខ្លី គន្លឹះនៃនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចរបស់លោកស្ហ៊ីនហ្សូអាបេ គឺកាត់បន្ថយអត្រាការប្រាក់ និងបង្កើនការចំណាយរបស់រដ្ឋ បូករួមជាមួយនឹងគម្រោងធ្វើកំណែទម្រង់រចនាសម្ព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ចមួយចំនួនផ្សេងទៀត។ គោលដៅ គឺដើម្បីជំរុញលំហូរសាច់ប្រាក់នៅក្នុងទីផ្សារ និងការចំណាយទូទៅនៃទីផ្សារក្នុងស្រុក ព្រមទាំងរក្សាតម្លៃលុយយេនឲ្យនៅទាប ដើម្បីងាយប្រកួតប្រជែងក្នុងការនាំចេញ ទៅកាន់ទីផ្សារអន្តរជាតិ។
នៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែង គេសង្កេតឃើញថា នយោបាយសេដ្ឋកិច្ចនេះត្រូវបានដាក់ចេញព្រមគ្នា ដោយធនាគារកណ្តាល និងរដ្ឋាភិបាល គឺធនាគារកណ្តាលជប៉ុនជាអ្នកបញ្ចេញសាច់ប្រាក់យ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ទៅក្នុងទីផ្សារ ដែលគេច្រើនហៅដោយសាមញ្ញជាទូទៅថា “បោះពុម្ពលុយ” តាមរយៈការទិញមូលបត្របំណុលរដ្ឋ ឬឯកជន។ ចំណែករដ្ឋាភិបាលរបស់លោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេវិញ ក៏បានបង្កើនការចំណាយយ៉ាងច្រើនផងដែរ ជាពិសេស ចំណាយនៅក្នុងគម្រោងធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះរៀបចំការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិចឆ្នាំ២០២០ ដែលត្រូវលើកពេលទៅឆ្នាំក្រោយ ដោយសារតែវិបត្តិកូវីដ។
ជាលទ្ធផល លំហូរសាច់ប្រាក់នៅក្នុងទីផ្សារបានធ្វើឲ្យវិនិយោគក្នុងស្រុកត្រូវកើនឡើង អត្រាអ្នកអត់ការងារធ្វើវិញត្រូវធ្លាក់ចុះ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នា លុយយេនរបស់ជប៉ុនក៏មានកម្រិតទាប ដែលអាចជួយជំរុញការនាំចេញផង និងអាចទាក់ទាញផងដែរនូវទេសចរណ៍បរទេស។
ជាក់ស្តែង គេសង្កេតឃើញថា នៅក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ក្រោយពីការដាក់ចេញនូវនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច “អាបេណូមិច” នេះ សេដ្ឋកិច្ចរបស់ជប៉ុនចាប់ផ្តើមមានកំណើនឡើងវិញ។ បើទោះបីជាកំណើននោះមានអត្រាទាប ត្រឹមក្នុងរង្វង់ ១% ឬទាបជាង ១% ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចជប៉ុន ដែលស្គាល់តែអត្រាកំណើនអវិជ្ជមានស្ទើរតែជាប់ជាប្រចាំអស់រយៈពេលរាប់សិបឆ្នាំមកហើយនោះ អត្រាកំណើនត្រឹមប៉ុននេះក៏អាចចាត់ទុកថាជាជោគជ័យដ៏សំខាន់មួយដែរ គ្រាន់តែវាមិនបានជោគជ័យទៅដល់កម្រិតមួយ ដែលលោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេបានសន្យា ហើយសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុននៅតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពផុយស្រួយ ដោយត្រូវពឹងផ្អែកខ្លាំងលើស្ថានភាពនៃទីផ្សារបរទេស។
គេសង្កេតឃើញថា ដោយមិនគិតពីឥទ្ធិពលនៃវិបត្តិកូវីដ ដែលជាបញ្ហាចោទសម្រាប់ប្រទេសទូទៅនៅទូទាំងពិភពលោក អត្រាកំណើនសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុនបានចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចុះដល់កម្រិតអវិជ្ជមានវិញ តាំងពីពាក់កណ្តាលឆ្នាំ២០១៩ ពោលគឺ តាំងពីមុនពេលមានវិបត្តិកូវីដមកម៉្លេះ ហើយកត្តាចម្បងមួយ ដែលនាំឲ្យមានការធ្លាក់ចុះនៃកំណើនសេដ្ឋកិច្ចនេះ គឺសង្រ្គាមពាណិជ្ជកម្ម រវាងចិន និងអាមេរិក ដែលបង្កឲ្យមានការប៉ះពាល់ទៅដល់តម្រូវការទីផ្សារអន្តរជាតិ ហើយប៉ះពាល់ទៅដល់វិស័យនាំចេញ ក៏ដូចជា វិស័យទេសចរណ៍របស់ជប៉ុន។ ចំណែកឯការចំណាយទូទៅ នៅក្នុងទីផ្សារក្នុងស្រុកជប៉ុនវិញក៏មិនមានកំណើនគ្រប់គ្រាន់ ក្នុងការជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចបាន ដោយនៅក្នុងនោះ គេសង្កេតឃើញថា ជាទូទៅ អត្រាអតិផរណាប្រចាំឆ្នាំនៅជប៉ុនកើនឡើងមិនដល់ ១% ផង ដែលនេះ គឺទាបជាងឆ្ងាយពីគោលដៅអត្រាអតិផរណា ២% ដែលធនាគារកណ្តាលជប៉ុនបានដាក់ចេញ ទៅតាមគោលនយោបាយរបស់លោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេ។
ជាការពិតថា បញ្ហាទីផ្សារក្នុងស្រុកជប៉ុននេះ វាកើតចេញពីកត្តាជាលក្ខណៈប្រព័ន្ធនៃសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុន ហើយជាពិសេស គឺបញ្ហាប្រជាសាស្ត្រ។ គេសង្កេតឃើញថា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលចំនួនប្រជាជនជប៉ុនមានការថយចុះជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ លើសពីនេះទៅទៀត ក្រៅពីការធ្លាក់ចុះខាងបរិមាណ រចនាសម្ព័ន្ធនៃប្រជាសាស្រ្តរបស់ជប៉ុនក៏មានភាពចាស់រិចរឹលយ៉ាងខ្លាំងផងដែរ ដោយចំនួនកូនក្មេងអាយុក្រោម ១៥ឆ្នាំ មានការធ្លាក់ចុះ ចំណែកឯចំនួនមនុស្សចាស់ចាប់ពីអាយុ ៦៥ឆ្នាំឡើង មានការកើនឡើង។
គិតត្រឹមឆ្នាំ២០១៧កន្លងទៅនេះ អត្រានៃមនុស្សចាស់វ័យចាប់ពី ៦៥ឆ្នាំឡើង មានរហូតដល់ទៅ ២៧,៧% នៃចំនួនប្រជាជនសរុប។ ចំណែកឯអត្រាកូនក្មេងអាយុក្រោម ១៥ឆ្នាំវិញ មានត្រឹមតែ ១២,៣% ប៉ុណ្ណោះ។
គួរបញ្ជាក់ថា យោងតាមស្តង់ដារបស់អង្គការសុខភាពពិភពលោក ប្រទេសមួយដែលមាន មនុស្សចាស់វ័យចាប់ពី ៦៥ឆ្នាំឡើង លើសពី ៧% នៃចំនួនប្រជាជនសរុប ត្រូវចាត់ទុកថាជាប្រទេសដែលមាន “ប្រជាសាស្រ្តកំពុងចាស់រិចរឹល”, លើសពី ១៤% គឺ “ប្រជាសាស្រ្តចាស់រិចរឹល” ហើយចាប់ពី ២១% ឡើងទៅ គឺ “ប្រជាសាស្រ្តចាស់រិចរឹលខ្លាំង”។
ដូច្នេះ ជប៉ុន គឺស្ថិតក្នុងចំណោមប្រទេសដែលមានប្រជាសាស្រ្តចាស់រិចរឹលខ្លាំង ហើយក្នុងប្រទេសដែលមានប្រជាសាស្ត្ររិចរឹលខ្លាំងដូចជាប្រទេសជប៉ុននេះ ការជំរុញការចំណាយទូទៅនៅក្នុងទីផ្សារក្នុងស្រុក គឺជារឿងមួយស្មុគស្មាញខ្លាំង។
ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា នយោបាយសេដ្ឋកិច្ចរបស់លោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេ ខ្លួនឯងផ្ទាល់ ក៏ជាកត្តាបន្ថែមមួយទៀតផងដែរ គឺការដំឡើងពន្ធលើការលក់ទំនិញ ពី ៥% មក ៨% កាលពីឆ្នាំ២០១៤ ហើយបន្ទាប់មកឡើងដល់ ១០% នៅឆ្នាំ២០១៩។
តាមការពិត នៅក្នុងគោលគំនិតរបស់លោកស្ហ៊ីនហ្សូ អាបេ ការដំឡើងពន្ធលើការលក់ទំនិញ គឺដើម្បីទប់ទល់បញ្ហាបំណុលរបស់រដ្ឋ ពីព្រោះថា នៅក្នុងនយោបាយ “អាបេណូមិច” រដ្ឋត្រូវបង្កើនការចំណាយច្រើន ស្របនឹងពេលដែលអត្រាបំណុលរដ្ឋក៏មានកម្រិតខ្ពស់ រហូតដល់ទៅលើសពី ២០០% នៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប។
ក៏ប៉ុន្តែ បញ្ហាចោទ គឺនៅត្រង់ថា ការដំឡើងពន្ធលើការលក់ទំនិញនេះ ក៏ដូចជាការដំឡើងពន្ធផ្សេងទៀត ដែលជាបន្ទុកដល់ប្រជាជនទូទៅ វាជាកត្តាដែលធ្វើឲ្យប្រជាជននាំគ្នាកាត់បន្ថយការចំណាយ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យតម្រូវការទីផ្សារក្នុងស្រុកត្រូវធ្លាក់ចុះ ហើយប៉ះពាល់ទៅដល់កំណើនសេដ្ឋកិច្ច។ នៅទីបំផុតទៅ វិធានការដែលដាក់ចេញ ក្នុងចេតនាទប់ស្កាត់បញ្ហាបំណុល ដែលអាចកើតមានឡើងដោយសារតែគោលនយោបាយ “អាបេណូមិច” នេះ បានក្លាយទៅជាឧបសគ្គចម្បងមួយ ដែលរារាំងមិនឲ្យនយោបាយនេះបានទទួលជោគជ័យទៅតាមការរំពឹងទុក៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ