បច្ចុប្បន្ននេះ និន្នាការនៃការធ្វើសកម្មភាពដើម្បីជួយសង្គមហាក់ដូចជាកំពុងកម្រើកឡើងវិញហើយ។ ក្រុមហ៊ុនឯកជន ឬសមាគមមួយចំនួនបានផ្តើមដាក់បញ្ចូលក្នុងកម្មវិធីរបស់ខ្លួននូវសកម្មភាពសង្គម។ នេះជាសញ្ញាល្អមួយដែលគួរតែទទួលការលើកទឹកចិត្ត និងជំរុញឲ្យបានផុសផុល។ សង្គមមួយដែលខ្ទេចខ្ទាំដូចជាកម្ពុជា ត្រូវការជាចាំបាច់នូវការចូលរួមរបស់ពលរដ្ឋគ្រប់គ្នាដើម្បីរួមចំណែកក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនហាក់នៅតែតម្កល់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនធំជាងប្រយោជន៍សាធារណៈនៅឡើយ។
ក្រោយចេញពីរបបខ្មែរក្រហម ពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់គ្នាមានតែបាតដៃទទេ និងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដូចៗគ្នា។ កាលណោះ មនុស្សគ្រប់គ្នាគ្មានមហិច្ឆតាអ្វីធំដុំទេក្រៅតែពីចង់បានចំណីអាហារគ្រប់គ្រាន់ និងរស់នៅដោយចេះសាមគ្គីគ្នា ជួយគ្នាក្នុងគ្រាក្រ។ ប៉ុន្តែ ជាង ៣០ ឆ្នាំក្រោយមក ភាពខុសគ្នារវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្របានបង្ហាញឡើងកាន់តែច្បាស់ និងកាន់តែរីកធំឡើងៗជាលំដាប់។ មនុស្សមួយក្រុមបានក្លាយជាអ្នកមានយ៉ាងក្រាស់ក្រែល និងយ៉ាងងាយស្រួល ខណៈដែលមនុស្សមួយក្រុមទៀតបានទទួលភាគផលដ៏ស្តួចស្តើងពីការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេស។
អ្នកមានលទ្ធភាពគិតតែពីកើបលុយទៅតាមជំនាញរៀងៗខ្លួន ដោយទុកឲ្យអ្នកគ្មានលទ្ធភាពខំរស់តាមយថាកម្ម។ គឺនៅក្នុងសម័យកាលអភិវឌ្ឍន៍នេះហើយដែលមនុស្សខ្មែរហាក់នាំគ្នាគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនកាន់តែខ្លាំងឡើង ហក់លោតតាមសម័យសម្ភារៈនិយម ហើយបានទុកសាធារណៈមួយអន្លើសិន។ ជំនួសឲ្យការជួយដល់សង្គមដែលទើបតែងើបចេញពីភាពខ្ទេចខ្ទាំ អ្នកធ្វើការបម្រើរដ្ឋនាំគ្នាកេងចំណេញពីការងារនិងមុខនាទីរបស់ខ្លួនតាមលទ្ធភាពដែលអាចធ្វើទៅបានតាមរបៀប «តូចស៊ីតាមតូច ធំស៊ីតាមធំ»។ ទស្សនៈ «មាន់ពងលើស្រូវតែងតែលួចស៊ីស្រូវ» ក៏ប្រហែលជាបានរួមចំណែកធ្វើឲ្យម្នាក់ៗចេះតែនាំគ្នាបិចបោចប្រយោជន៍សង្គមសម្រាប់បំប៉នប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ មនុស្សមិនមែនត្រូវការតែមួយគែដូចសត្វមាន់ឯណា តែគឺជាតម្រូវការគ្មានព្រំដែន។
ស្ថានភាពនេះបានធ្វើឲ្យក្រុមអ្នកមានលទ្ធភាព (មិនថាជាពាណិជ្ជករ ឬមន្ត្រីរាជការឡើយ) នាំគ្នាកើបលុយធ្វើមានធ្វើបានតាមគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីក្លាយជាមហាសេដ្ឋី ទោះជាពេលខ្លះមុខជំនួញឬទង្វើរបស់ខ្លួនធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់អ្នកក្រីក្រក៏ដោយ។ ការតម្កល់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនជាធំ ដោយបំភ្លេចប្រយោជន៍រួម បានបង្កផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។ ជាក់ស្តែង ធនធានរ៉ែវិនាសស្ទើរតែអស់ពីដី ឈើស្ទើរតែអស់ព្រៃ និងត្រីស្ទើរតែអស់ពីបឹង។ បន្ថែមពីលើនេះ គម្លាតរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ក៏ចេះតែរីកធំឡើងជាលំដាប់។ នៅមានពលរដ្ឋខ្មែរជិត ៣០ ភាគរយទៀតរស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រដោយរកចំណូលមិនបានមួយដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃផង។
នៅក្នុងបរិបទបែបនេះ ការបំផុសចលនានាំគ្នាចូលរួមក្នុងសកម្មភាពសង្គម ឬការពង្រីកវប្បធម៌ចែករម្លែកក្នុងចំណោមពលរដ្ឋខ្មែរគឺជាសកម្មភាពដ៏មានសារសំខាន់មិនអាចមើលរំលងបាន។ តាមពិត មនុស្ស គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែអាចចូលរួមជួយសង្គមបានទាំងអស់មិនថាអ្នកមានឬអ្នកក្រឡើយ។ ជួយសង្គមមិនចាំបាច់ដល់ទៅចំណាយធនធានអ្វីឡើយ តែការចំណាយត្រឹមកម្លាំងកាយចិត្តខ្លះដើម្បីប្រយោជន៍រួម ឬការធ្វើខ្លួនឲ្យក្លាយជាធនធានដ៏ល្អរបស់ប្រទេស ឬក៏យ៉ាងហោចណាស់ត្រឹមតែកុំបង្កបញ្ហាដល់សង្គម ឬក៏ចាត់ទុកថាជួយសង្គមរួចទៅហើយ។
សម្រាប់ប្រទេសមួយដែលទើបតែងើបពីភាពខ្ទេចខ្ទាំដូចកម្ពុជា គេត្រូវការកត្តាចាំបាច់ជាច្រើនដើម្បីស្តាស្ថានភាពឡើងវិញ នោះមានកត្តាពីរជាស្នូល៖ ទី១ គឺការដឹកនាំត្រូវ និងទី២ គឺការចូលរួមយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋ។ កត្តាទាំងពីរនេះអាចឆ្លុះបញ្ចាំងបានអំពីស្ថានភាពជាក់ស្តែងរបស់ប្រទេសកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន។ ក្រោយពីរបបខ្មែរក្រហម កម្ពុជាបានផ្លាស់ប្តូរមុខមាត់ថ្មី។ ការបញ្ចប់សង្គ្រាមស៊ីវិល និងការអភិវឌ្ឍន៍ដែលមានសព្វថ្ងៃ គឺជាសមិទ្ធផលដ៏ធំធេងមួយ។ ប៉ុន្តែ នៅមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាស់ដែលត្រូវកែលម្អ។
សរុបមកវិញ ការធានាឲ្យមានយុត្តិធម៌សង្គម និងការបែងចែកភាគផលនៃការអភិវឌ្ឍន៍ឲ្យបានសមស្របដល់ពលរដ្ឋ គឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់អ្នកដឹកនាំប្រទេស។ រីឯការចូលរួមដើម្បីជួយសង្គម គឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់ពលរដ្ឋគ្រប់ៗគ្នា។ នេះជាបេសកកម្មពីរចាំបាច់ដែលត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើព្រមគ្នា ដើម្បីធានាឲ្យសង្គមកម្ពុជាស្គាល់ការអភិវឌ្ឍន៍លឿនរហ័ស និងប្រកបដោយនិរន្តរភាព៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ