សួនសត្វភ្នំតាម៉ៅ៖ តើការសុំទានក្លាយជាមុខរបរមួយហើយឬ?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:៤៣
ពលរដ្ឋខ្មែរដែលបានទៅកំសាន្តនៅភ្នំតាម៉ៅ ពិតជាបានឃើញមនុស្សចាស់ក្មេងប្រុសស្រីជាច្រើនរយនាក់ ឈរតំរៀបគ្នាពីជើងជើងភ្នំ នៅផ្លូវច្រកចូលពីផ្លូវជាតិ ទៅដល់លើភ្នំ ដើម្បីសុំប្រាក់ពីអ្នកទេសចរជាតិ និងអន្តរជាតិ ដែលទៅកំសាន្តនៅរមណីយដ្ឋាន ក្នុងខេត្តតាកែវនោះ។ សកម្មភាពនៃការសុំទាននេះ បានក្លាយទៅជាអាជីពមួយទៅហើយ បន្ទាប់ពីវាបានកើតមានជិត២០ឆ្នាំ ជាលក្ខណៈតកូន-តចៅទៀតផងនោះ។
ក្រោយពីបានចូលដល់មាត់ច្រក ឆ្ពោះឡើងទៅសួនសត្វភ្នំតាម៉ៅ ពីផ្លូវជាតិលេខ២មិនបានប៉ុន្មានផង គេនឹងឃើញពលរដ្ឋក្រីក្រ ឈរតម្រៀបគ្នាលើកដៃសំពះសុំលុយពីអ្នកទេសចរដែលជិះរថយន្ត និងម៉ូតូជាហូរហែ។ អ្នកសុំទានទាំងនោះ មានចំនួនច្រើនរយនាក់។ មានមនុស្សចាស់ជរា មានមនុស្សចាស់ពិការ មានមនុស្សវ័យកណ្តាល មានទាំងកុមារទៀតផង។
អ្នកខ្លះមកជាក្រុមគ្រួសារតែម្តង ហើយពួកគេពង្រាយសមាជិកគ្រួសារ ឈរបណ្តាក់គ្នា មានយាយមានតា មានកូន មានចៅ។ អ្នកខ្លះទៀត អោយកូនៗ ឈរសុំនៅលើគែមផ្លូវ រីឯម្តាយនៅដាំបាយសម្លនៅលើដីវាល ក្បែរផ្លូវនោះ។ ដោយសារតែមេឃក្តៅផង និងជាសកម្មភាពជាប្រចាំផងនោះ អ្នកខ្លះក៏ធ្វើជាកូនរោងតូចៗ ប្រក់ស្លឹកត្នោតដើម្បីជ្រកកំដៅ។ សកម្មភាពនេះបានកើតមានជិត២០ឆ្នាំហើយ ដែលគេអាចនិយាយថា វាជាអាជីពមួយទៅហើយ។
អ្វីដែលត្រូវពិភាក្សានៅទីនេះ តើគេត្រូវដោះស្រាយបញ្ហានេះដែរឬទេ? ឬក៏ថា នេះគឺជាសិទ្ធិរបស់ពលរដ្ឋ ដោយសារវាជាអាជីពរបស់ពួកគេនោះ? គ្មានទេអាជីពអ្នកសុំទាន។ បើមិនដូច្នេះ ក៏គេមិនចាំបាច់បង្កើតស្ថាប័នសង្គមកិច្ចដែរ។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ គេត្រូវពិចារណាទៅលើផលវិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមានចេញពីទិដ្ឋភាពនេះ។ និយាយអំពីផលវិជ្ជមានមុន។ គេអាចទទួលស្គាល់ថា ទឹកប្រាក់ដែលអ្នកសុំទានបានមកពីសប្បុរសជនអ្នកទេសចរ អាចចិញ្ចឹមជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេបានខ្លះ។ និយាយយ៉ាងដូច្នេះ ក៏មិនមែនប្រាកដជាមានន័យថា ពួកគេគ្រប់គ្នាអាចទទួលបានប្រាក់ច្រើនសមរម្យគ្រប់ៗគ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃដែរ។
តើមានគុណសម្បត្តិ និងសារៈប្រយោជន៍អ្វីផ្សេងទៀតដែរឬទេ? គ្មានឡើយ។ នៅសល់ពីនេះ គឺមានតែគុណវិបត្តិ និងបច្ច័យអវិជ្ជមានដល់សង្គមកម្ពុជាទាំងមូលតែប៉ុណ្ណោះ។
ទីមួយ ការដែលក្រុមពលរដ្ឋអ្នកសុំទានទាំងនេះ បានឈរជើងធ្វើសកម្មភាពនេះប្រមាណ២០ឆ្នាំហើយ ដែលបានធ្វើគេមើលឃើញថា ការសុំទានជាអាជីពមួយទៅហើយនោះ វាបានធ្វើអោយមានការចោទជាសំណួរថា តើរដ្ឋាភិបាល ពិសេសអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន មិនបានអើពើទាល់តែសោះដល់ពលរដ្ឋទាំងនេះទេ ឬយ៉ាងណា? ឬក៏ថា សុំទានគឺជាមុខរបរមួយនោះ? ទន្ទឹមគ្នានេះ វារឹតតែធ្វើអោយគេមើលឃើញចំណុចខ្សោយនៃការងារសង្គមកិច្ចរបស់រដ្ឋាភិបាលទៀតផង។
ទី២ អាជ្ញាធរពាក់ព័ន្ធមិនត្រូវមើលរំលងទេថា ពលរដ្ឋអ្នកទីទ័លក្រខ្លាំងទាំងនេះ ក្នុងរយៈពេលជិត២០ឆ្នាំមកនេះ បានធ្វើសកម្មភាពនេះជាលក្ខណៈគ្រួសារ។ បានន័យថា កូនចៅរបស់ពួកគេមានជីវភាពធំធាត់ជាមួយការសុំទាន។ ជាការពិត មានកុមារមួយចំនួនមិនបានទៅសាលារៀនដោយសារតែជីវភាពក្រីក្រ ហើយពួកគេត្រូវជួយធ្វើការងារឪពុកម្តាយដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវិតមែន ដូចគ្នាមែន។ ប៉ុន្តែ កុមារដែលស្ថិតនៅក្នុងក្រុមពលរដ្ឋសុំទាន ពិតជាស្ថិតក្នុងលក្ខខណ្ឌអាក្រក់ជាង ដោយមិនអាចប្រកែកបាន ដោយសារតែការសុំទាន។ ហើយគេមិនអាចស្រមៃអំពីអនាគតរបស់កុមារទាំងនោះឡើយ ថាពួកគេនឹងក្លាយជាអ្វី?
ទី៣ វាគឺជារូបភាពមិនល្អ និងធ្វើអោយប៉ះពាល់ដល់កិត្តិយសប្រទេសជាតិ។ គេសឹងតែរកប្រទេសណាមួយដែលគ្មានអ្នកក្រីក្រ និងអ្នកសុំទាននោះមិនបានឡើយ។ តិច ឬច្រើន ប្រទេសក្នុងលោកមានអ្នកសុំទានដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ សកម្មភាពសុំទានជាទ្រង់ទ្រាយសហគមន៍ នៅកន្លែងមួយជាប្រចាំដែលមានរយៈពេល១០ ឬ២០ឆ្នាំ ដោយក្លាយទៅជាមុខរបរ ឬអាជីពហើយនោះ តើទិដ្ឋភាពនេះមាននៅប៉ុន្មានប្រទេសទៀត ក្រៅពីនៅរមណីយដ្ឋានសួនសត្វភ្នំតាម៉ៅនៃប្រទេសកម្ពុជា?
រដ្ឋាភិបាលពិតជាបានទទួលស្គាល់អំពីអសណ្តាប់ធ្នាប់ និងការអាប់អោនមុខមាត់ប្រទេសកម្ពុជានៅចំពោះមុខជនបរទេស ដោយសារអ្នកសុំទាន។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជានៅពេលដែលកម្ពុជាធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះរៀបចំកិច្ចប្រជុំអន្តរជាតិម្តងៗនៅរាជធានីភ្នំពេញ ដូចជាកិច្ចប្រជុំកំពូលអាស៊ានជាដើម អាជ្ញាធរពាក់ព័ន្ធបានដើរប្រមូលអ្នកសុំទាននៅតាមទីប្រជុំជនសំខាន់ៗ ហើយបញ្ជូនពួកគេទៅមជ្ឈមណ្ឌលនានារបស់រដ្ឋ នៅជាយរាជធានីភ្នំពេញ។
សូមកុំភ្លេចថា នៅឯរមណីយដ្ឋានសួនសត្វភ្នំតាម៉ៅនោះ ក៏មានទេសចរបរទេសទៅទស្សនាជារៀងរាល់ថ្ងៃដែរ។ ដូច្នេះ វាមិនខុសអ្វីពីការរៀបចំកិច្ចប្រជុំអន្តរជាតិនៅទីរមណីយដ្ឋានភ្នំតាម៉ៅជារៀងរាល់ថ្ងៃនោះទេ។
នេះគឺជាការទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុងរបស់រដ្ឋាភិបាលនិយាយជារួម និងរដ្ឋបាលរបស់ខេត្តនិយាយដោយឡែក។ បើទោះជាបានព្យាយាមលុបបំបាត់សកម្មភាពសុំទានទាំងនេះមិនបានជោគជ័យ ដោយសារតែពលរដ្ឋអ្នកក្រីក្រនោះ មិនព្រមបញ្ឈប់សកម្មភាពនេះយ៉ាងក៏ដោយនោះ គេក៏នៅតែមិនអាចដាក់កំហុសទៅលើពលរដ្ឋទាំងនោះ នោះឡើយ។ ដំណោះស្រាយសមរម្យមួយសម្រាប់ពួកគេ ត្រូវតែរកអោយឃើញ និងបញ្ចប់មុខរបរសុំទាននេះអោយខានតែបាន។
នៅមានអ្នកទេសចរ ឬពលរដ្ឋខ្មែរដែលមានចិត្តសប្បុរសដែលបានដាក់ទានអោយពលរដ្ឋដែលសុំទានជាអាជីពទាំងនោះទៀត។ ពួកគេត្រូវពិចារណារវាងចិត្តធម៌ ឬចិត្តអាណិតអាសូររបស់ពួកគេ និងការលើកទឹកចិត្តអោយអ្នកសុំទានជាអាជីពទាំងនោះ បន្តសកម្មភាពពួកគេតទៅមុខទៀត។ គេអាចទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋាននៅក្នុងជ្រុងណាមួយនោះថា ដោយសារតែពួកគេកាក់កប និងអាចរស់បានជាមួយនឹងការសុំទាននេះហើយ បានជាពួកគេនៅបន្តសុំទានបានប្រមាណ២០ឆ្នាំមកនេះ ហើយក៏បានពង្រីកការសុំទានជាលក្ខណៈគ្រួសារទៀតផងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត គេអាចមិនរវល់ដោះស្រាយបញ្ហានេះក៏បាន ប្រសិនបើគ្រប់គ្នាយល់ព្រមថា ការសុំទានជាមុខរបរ ឬជាអាជីពមួយ ហើយពលរដ្ឋខ្មែរព្រមចាត់ទុកការដាក់ទានដល់អ្នកសុំទានអាជីព គឺជាវប្បធម៌នៃការចែករំលែករបស់កម្ពុជានោះ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ