ទស្សនៈព្រឹត្តិការណ៍ខ្មែរ

សិល្បៈ​បុរាណ​ប្រឹង​ត្រដរ​រស់​ ក្រោម​ការ​ជ្រោម​ជ្រែង​របស់​អ្នក​សិល្បៈ​និង​ផ្នែក​ឯកជន!​

ចុះផ្សាយ​នៅ​ថ្ងៃ៖

កម្ពុជា ត្រូវ​គេ​ទទួល​ស្គាល់​ថាជា​ជង្រុក​នៃ​សិល្បៈ​វប្បធម៌​ ហើយ​មនុស្ស​ខ្មែរស្ទើរ​តែ​​គ្រប់គ្នា​ទន្ទេញ​រត់​មាត់​ថា វប្បធម៌​រលត់​ជាតិ​រលាយ វប្បធម៌​ពណ្ណារាយ​ជា​ថ្កើង​ថ្កាន។ ក៏ប៉ុន្តែ ទម្រង់​សិល្បៈបុរាណ​ខ្លះ​ដែល​ជាផ្នែក​សំខាន់​នៃ​វប្បធម៌​នោះ​ គឺកំពុងតែ​ប្រឹង​ត្រដរ​រស់​ទាំង​ត្រដាប​ត្រដួស​​។ ប្រឈម​មុខ​នឹង​បញ្ហា​នេះ អ្នកជំនាញ​សិល្បៈ​​ខ្លះ បាន​មើលឃើញថា សិល្បៈ​បុរាណខ្មែរ​ បាន​​ប្រឹង​ត្រដរងើប​ឡើង​វិញខ្លះៗ​ គឺ​ដោយ​សារ​តែ​ការ​ជ្រោម​ជ្រែង​របស់​អ្នក​សិល្បៈ​ខ្លួន​ឯង​ និង​ផ្នែក​ឯកជន។ 

រូប​ភាព​ខ្មែរក្រហម​កំពុង​គំរាម​អ្នក​សិល្បៈ។ ជា​រូប​ថត​តំណាង សម្តែង​ដោយ​ក្រុម​អ្នក​សិល្បៈបុរាណខ្មែរ​។ ក្រុម​ការងារ​របស់សិល្បករ នួន ឆៃឡូត
រូប​ភាព​ខ្មែរក្រហម​កំពុង​គំរាម​អ្នក​សិល្បៈ។ ជា​រូប​ថត​តំណាង សម្តែង​ដោយ​ក្រុម​អ្នក​សិល្បៈបុរាណខ្មែរ​។ ក្រុម​ការងារ​របស់សិល្បករ នួន ឆៃឡូត @Botramoha Art
ផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

មួយ​រយៈ​កាល​ចុង​ក្រោ​យនេះ គេសង្កេត​ឃើញថា មាន​ការ​ផុស​ផុល​សម្បើម​ណាស់ ក្នុង​ការងាក​ទៅ​​ចាប់​អារម្មណ៍​ និង​គិត​គូរ​ពី​ទម្រង់​សិល្បៈ​បុរាណ​ខ្មែរ។ ជាក់​ស្តែង​ ក្រុម​យុវជន អង្គការ​​​សិល្បៈ​ និង​ផ្នែក​ឯកជន បាន​ជួយ​បំពង​សំឡេង​ ឲ្យ​មាន​ការ​គិត​គូរ​ពី​ល្ខោន​ស្រមោល​ស្បែក​ធំ គឺក្រោយពី​បាន​​ដឹង​ថា ​ប្រធាន​សមាគមល្ខោន​ស្បែកធំ​​ម្នាក់  ​បាក់​ទឹក​ចិត្ត អស់​សង្ឃឹម​ ហើយ​បិះ​នឹង​បោះបង់​ទម្រង់​សិល្បៈ​នេះចោល​ ហើយ​ទៅ​ចាប់អាជីព​ជាអ្នក​រត់​ម៉ូតូឌុប។

ទន្ទឹមនឹង​នេះ ព្រឹត្តិការណ៍​សម្តែង​ទស្សនីយភាព​នៃ​របាំព្រះ​រាជទ្រព្យ និង​ល្ខោន​ខោល​ ដែល ស្តីពី ​ប្រវត្តិ​១សតវត្ស​នៃ​របាំ​នេះ គឺ​មាន​មនុស្ស​ផ្អើល​ចូល​ទស្សនា​យ៉ាងច្រើន​កុះករ។ ​សំបុត្រ​ចូល​ទស្សនា​ គឺ​លក់ដាច់​​អស់​ មុន​កាលកំណត់​ទៅទៀត។

 
ហើយ​គេ​ក៏​មិន​អាច​ភ្លេចរាប់​ទេ ពី​ល្ខោន​និយាយ រឿង​កុលាបប៉ៃលិន ដែល​ទើប​នឹង​សម្តែងចប់​កាលពីពេលថ្មីៗនេះ​ គឺ​មាន​អ្នក​គាំទ្រ​ច្រើន​លើស​ពីការរំពឹង​ទុក​។ ព្រោះ​ថា កៅអី និង​សំបុត្រ​ចូល​ទស្សនា មានត្រឹម​តែ​ជាង​៤រយសំបុត្រ តែគេ​លក់អស់​ដល់ទៅជិត​៦រយ​សំបុត្រ​ឯណោះ​។ ទាំង​នេះ គឺជាការបំផុសគំនិត​​ផ្តួច​ផ្តើម​យ៉ាង​សកម្ម ពី​​ក្រុម​អ្នក​សិល្បៈ​ខ្លួន​ឯង និង​ក្រុម​យុវជន រួម​ទាំង​អង្គការ​ខាងសិល្បៈ​ និងមាន​ការ​​គាំទ្រ​ថវិកាពី​ផ្នែក​ឯកជន។​

គេ​ក៏ត្រូវ​ទទួល​ស្គាល់​ដែរ​ថា អាជ្ញា​ធរ​ខាង​វប្បធម៌ ក៏​ខំប្រឹង​ណាស់​ដែរ។​ ដូចដែល​គេ​បាន​ឃើញថា របាំ​ព្រះ​រាជ​ទ្រព្យ និង​ល្ខោន​ស្បែកធំ​ជាដើម​ បានត្រូវ​ចុះ​បញ្ជី​ក្នុង​សម្បត្តិបេតិក​ភណ្ឌ​របស់​អង្គការ​យូណេស្កូ ហើយ​និងការ​ដាក់​ចាប៉ីដង​វែង ចូល​ក្នុង​បញ្ជី​ សម្បត្តិបេតិក​ភណ្ឌ​អរូបី​មនុស្សជាតិ កាលពីពេល​ថ្មីៗនេះ​ទៀត​។

លើសពីនេះ ក៏មាន​ដែរ ការ​ប្រឡង​​ចម្រៀង​ថ្នាក់​ជាតិ​ ទាំងសម័យ​ និង​បុរាណ ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ​ ក៏​​ជាផ្នែកមួយ​ដែល​ជួយ​ការពារ​ទម្រង់​សិល្បៈ​បុរាណខ្លះ​ដែរ។ ទាំងនេះ គឺ​ជា​ស្នាដៃ​របស់​អាជ្ញាធរ​សិល្បៈ​ ប្រកែក​​មិន​បាន។  ក៏ប៉ុន្តែ ការ​ប្រលង​ចម្រៀង​បុរាណទាំង​នោះ​ គឺ​ហាក់​មាន​សន្ទុះ​តិច​តួចនៅ​ឡើយ​​ណាស់ បើ​ធៀប​នឹង​ការប្រលង​ចម្រៀង​យុវវ័យ ដូចជា The Voice Cambodia, Cambodian Idol, Cambodia’s Got Talent  ជាដើម។

ម្យ៉ាង​វិញទៀត គឺ​គេសង្កេត​ជាទូទៅ ពី​មួយឆ្នាំទៅ​មួយឆ្នាំ ចំនួន​សិស្ស​ចុះឈ្មោះ​ចូលរៀន​របាំ​បុរាណ​កាន់តែ​ធ្លាក់​ចុះ។ ជាក់ស្តែង​ នៅឆ្នាំនេះតែម្តង សិស្ស​ចូល​រៀន​របាំបុរាណ​​មានតែ​ជាង​៣០នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ចំណែក​អ្នក​ចូលរៀន​ ល្ខោន​និយាយ​ ​សរុប​ទាំងនៅសាលាមធ្យមនិងនៅ​​សាលកវិទ្យាល័យ គឺ​មានតែ​១៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ។​ ហើយ​បើ​គិត​ពី​អ្នក​ដែល​មាន​សមត្ថ​ភាព​ពេញ​លេញ​ អាច​សម្តែងល្ខោន​និយាយ​បាន​ជ្រៅជ្រះ គឺ​ប្រហែល​៥-៦នាក់​តែប៉ុណ្ណោះ។ រីឯល្ខោន​ខោល​វិញ សិស្ស​ចុះ​ឈ្មោះ​ចូល​រៀនតែ​៣-៤នាក់នោះទេ​ គឺវា​កាន់តែ​តិច​តួច​មែនទែន។ ចំពោះ​គ្រូ​សិល្បៈ​បុរាណ​ខ្លះ កាន់តែ​អស់សង្ឃឹម ពីមួយ​ថ្ងៃទៅមួយ​។ ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្តដោយ​មិន​ឃើញ​សិស្ស​រៀនមិន​​ច្រើន ជារឿងមួយ! រឿងមួយ​ទៀត គឺ​អាសូរ​នឹង​ជីវភាព​របស់​ខ្លួន ហើយ​កាន់តែ​សង្វេគទៅនោះ​ គឺទ្រាំ​ឈរ​មើល​ទម្រង់​សិល្បៈ​ដែល​ខ្លួនស្រឡាញ់ និង​​ខំ​ជ្រោមជ្រែង កំពុង​តែ​លិច​លង់​បន្តិ​ច​ម្តងៗ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយ​ថ្ងៃ​​។​

ប្រឈម​នឹង​បញ្ហា​ដូច្នេះ មន្ត្រី​របស់​ក្រសួង​វប្បធម៌តែងតែ​ចោទ​សួរ​ទៅ​សាធារណៈ​ជន​វិញថា ម្នាក់ៗ​សុទ្ធតែថា​​ស្រឡាញ់​​សិល្បៈវប្បធម៌ ប៉ុន្តែ​បើ​ឲ្យខ្លួន​ឯង ឬ​ឲ្យ​​កូន​ចៅ​របស់​ខ្លួន​ ទៅ​ចុះឈ្មោះ​ចូលរៀន​វិញ គឺ​គ្មាន​​ទេ។

ក៏ប៉ុន្តែ​ មហាជន​សួរតប​ទៅវិញ​ថា​ តើ​ឲ្យ​កូន​សិស្ស​ទៅចុះ​ឈ្មោះ​ចូល​រៀន​សិល្បៈ​បុរាណ​ម្តេច​កើត បើ​ពួក​គេ​មិន​ដឹង​ផង​ថា តើ​រៀន​ទៅ បាន​ធ្វើអ្វី? តើទីផ្សារការងារ​របស់​សិស្ស​ដែល​ចេញ​ពីសាលាសិល្បៈ​ ​មាន​កម្រិតណា? ហើយ​តើ​អ្វី​ទៅ​ជា​ពន្លឺ​នៃ​អនាគត​របស់​ពួក​គេ នៅពេល​ដែល​រៀន​ចប់? គឺ​អ្វីៗ​ហាក់​ដូច​ជា​នៅ​តែ​ងងឹត​ឈឹង​សូន្យ​។ ទំនង​ជា​ហេតុ​នេះហើយ ទើប​​មិន​សូវ​មាន​សិស្ស​ច្រើន​នោះទេ ដែល​យកអនាគត​ទៅ​ប្រថុយ​ ជាមួយ​នឹងសិល្បៈ​បុរាណ​នោះ។​

ជាការ​ពិត គេពុំគួរ​ចង្អុរ​មុខ​គ្នា ឬ​បន្ទោស​ទម្លាក់​កំហុស​ដាក់​គ្នា​តទៅទៀត​នេះ។ ការសំខាន់ គឺទឹក​ជិត​ដល់​ច្រមុះ​ហើយ។ ដូច្នេះ គេត្រូវតែ​ជួយ​ដោះស្រាយ​គ្នា។ គេមិន​អាច​ជួយ​លើកតម្កើង​សិល្បៈ​វប្បធម៌ត្រឹមតែ​បបូរ​មាត់​បា​ននោះទេ។  ប្រការ​ចម្បង គឺគេត្រូវតែ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​សិល្បៈមាន​ជីវភាព​សមរម្យជា​ដំបូង​សិន។ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​សិល្បៈ​មាន​ទុន​ចិញ្ចឹម​ឆ្នាំង ​គឺ​ទាល់តែ​មាន​ការ​គាំទ្រ​ពី​សំណាក់​មហាជនជាទូទៅ​ តាមរយៈ​ចូលរួម​លើកទឹកចិត្ត និង​ទិញ​សំបុត្រ​ចូល​ទស្សនាការ​សម្តែង​របស់​ពួក​គេ​ជាដើម។​

ចំណែក​ អាជ្ញាធរ​ខាង​សិល្បៈ​វប្បធម៌ គឺ​មាន​តួនាទី​សំខាន់​ណាស់​ ក្នុងការ​ពន្យល់ និង​​បង្ហាញពី​តម្លៃ​នៃ​សញ្ញាបត្រសិល្បៈបុរាណ​ ដែលធ្វើ​​ឲ្យ​កូន​សិស្ស​ឃើញថា​ ពួក​គេ​​អាច​​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ឲ្យ​ថ្កុំ​ថ្កើង ឬ​មាន​អនាគត​ល្អ  គ្មាន​​​ភាព​ស្រពិច​ស្រពិលចំពោះ​អនាគត​​។

ការសំខាន់មួយ​ទៀត​ គឺត្រូវតែមាន​ទីតាំង​កន្លែងសម្តែងសិល្បៈ​ណាមួយ​ឲ្យ​ជាក់​លាក់ និង​ឲ្យ​ទៀង​ទាត់​ រាល់​សប្តាហ៍ ឬ​រាល់​ខែ​។ កិច្ច​ការនេះ ដំណើរ​ការ​ទៅបាន គឺត្រូវតែ​មាន​ការ​ចូលរួមយ៉ាង​សកម្ម​​ពីអ្ន​កសិល្បៈ​គ្រប់​ទម្រង់ និង​ការ​សហការ​ជាមួយវិស័យ​​ឯកជន៕​

 

ព្រឹត្តិបត្រ​ព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រ​ព័ត៌មាន​ប្រចាំថ្ងៃ​នឹង​អាច​ឲ្យ​លោក​អ្នក​ទទួល​បាន​នូវ​ព័ត៌មាន​សំខាន់ៗ​ប្រចាំថ្ងៃ​ក្នុង​អ៊ីមែល​របស់​លោក​អ្នក​ផ្ទាល់៖

តាមដានព័ត៌មានកម្ពុជានិងអន្តរជាតិដោយទាញយកកម្មវិធីទូរស័ព្ទដៃ RFI

មើលវគ្គផ្សេងទៀត