បាតុកម្មអហិង្សាជាការពង្រឹងវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យនៅកម្ពុជា
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:១២
នៅកម្ពុជាអំពើហិង្សានៅក្នុងបាតុកម្មជារឿងដែលពិបាកចៀសវាងពីព្រោះជាទូទៅមនុស្សច្រើនតែយកបាតុកម្មជាទីលានប្រយុទ្ធតតាំងគ្នា។ ប៉ុន្តែ មហាបាតុកម្មជាបន្តបន្ទាប់រយៈពេលចុងក្រោយនេះ បើទោះបីជាបានបង្ហាញពីវិបត្តិនយោបាយដោះស្រាយមិនចេញក៏ដោយ ក៏មានចំណុចវិជ្ជមានមួយគួរឲ្យកត់សម្គាល់។ នោះគឺវាបានប្រព្រឹត្តទៅដោយអហិង្សា។ ភាពអហិង្សានៅក្នុងមហាបាតុកម្មបែបនេះគឺជាសញ្ញាបង្ហាញថា វប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យកំពុងចាក់ឫសកាន់តែរឹងមាំនៅកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែ វប្បធម៌នេះគួរចាក់ឲ្យជ្រៅទៅក្នុងបេះដូងអ្នកនយោបាយ។
នៅក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ ការសម្តែងមតិតាមរយៈបាតុកម្មគឺជាសិទ្ធិសេរីភាពជាមូលដ្ឋានមួយមិនអាចខ្វះបាន។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាដែលប្រកាន់របបប្រជាធិបតេយ្យសេរីពហុបក្សដែរនោះ បាតុកម្មនៅតែជារឿងគួរឲ្យព្រឺខ្លាចមួយពីព្រោះថា បាតុកម្មតែងតែបង្កឲ្យមានអំពើហិង្សាជាដរាប។ ម្យ៉ាងទៀត បាតុកម្មហាក់បានក្លាយជាសញ្ញាអាសន្នមួយសម្រាប់រដ្ឋាភិបាល។
ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអាជ្ញាធររដ្ឋាភិបាលតែងប្រយ័ត្នប្រយែងខ្លាំងណាស់ចំពោះចលនាបាតុកម្ម។ ជាក់ស្តែងពេលនេះ បើទោះបីជាប្រទេសកម្ពុជាបានឆ្លងកាត់របបប្រជាធិបតេយ្យសេរីពហុបក្សរយៈពេល២០ឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏អាជ្ញាធរនៅតែព្យាយាមរឹតបន្តឹងយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការសម្តែងមតិតាមរយៈបាតុកម្មដែរ។ ចំណែកឯប្រជាពលរដ្ឋជាទូទៅក៏តែងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនៅពេលលឺថាមានបាតុកម្មផ្ទុះឡើង។
យ៉ាងណាក៏ដោយ អំពើហិង្សាក្នុងបាតុកម្មត្រូវបានកាត់បន្ថយយ៉ាងខ្លាំង។ ជាក់ស្តែង មហាបាតុកម្មដែលកំពុងកើតឡើងនៅពេលនេះប្រព្រឹត្តទៅដោយសន្តិវិធី។ នេះសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា ទាំងប្រជាពលរដ្ឋ ទាំងអ្នកនយោបាយ និងទាំងអាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ច បានទទួលយកវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យកាន់តែទូលំទូលាយឡើងជាលំដាប់។
មានទឡ្ហីករណ៍ជាច្រើនដែលអាចបញ្ជាក់បញ្ហានេះបាន៖
ទី១៖ ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរកាន់តែស្គាល់សិទ្ធិនិងចេះប្រើប្រាស់សិទ្ធិសេរីភាពរបស់ខ្លួនជាងមុន។ ពួកគេហ៊ានបញ្ចេញមតិដោយចំហមិនសូវភ័យខ្លាចដូចពីមុនទេ។ មនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់ដែលចូលរួមមហាបាតុកម្មគណបក្សសង្គ្រោះជាតិនៅពេលនេះគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។ ក្រៅពីនោះ ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក៏ចូលរួមកាន់តែសកម្មជាងមុនដែរក្នុងវេទិកាសម្តែងមតិផ្សេងៗទៀត។
ទី២៖ អ្នកនយោបាយកាន់តែមានភាពចាស់ទុំខាងប្រជាធិបតេយ្យជាងមុនដែរ។ ពួកគេកាន់តែទទួលយកវប្បធម៌ជជែកពិភាក្សាគ្នាច្រើនជាងមុន។ ជាក់ស្តែង អ្នកនយោបាយបានឆ្លើយឆ្លងគ្នាតាមរយៈបណ្តាញផ្សាយព័ត៌មាន ក៏ដូចជានៅក្នុងរដ្ឋសភា ដោយចៀសវាងបានអំពើហិង្សាបើទោះបីជាពេលខ្លះ ពួកគេបានប្រើប្រាស់សង្គ្រាមពាក្យសម្តីជ្រុលជ្រួសខ្លះក្តី។ ការជជែកគ្នាតាមទូរស័ព្ទរវាងលោក ស ខេង រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងមហាផ្ទៃ និងលោក សម រង្ស៊ី មេដឹកនាំបក្សប្រឆាំងដើម្បីកុំឲ្យមានអំពើហិង្សាក្នុងបាតុកម្មគឺជាឧទាហរណ៍ដ៏ល្អមួយ។
ទី៣៖ អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចដែលកាលពីមុនតែងតែនិយមប្រើកម្លាំងនិងអំណាចទៅលើប្រជាពលរដ្ឋ បច្ចុប្បន្ន ពួកគេចេះសម្របសម្រួលនិងអត់ធ្មត់ជាងមុន។ សមត្ថកិច្ចបានដើរតួនាទីជាអ្នកជួយសម្រួលឲ្យក្រុមបាតុករអាចធ្វើបាតុកម្មដោយសុវត្ថិភាព។ ទាំងនេះសុទ្ធសឹងជាសញ្ញាល្អៗដែលបង្ហាញពីការរីកលូតលាស់នៃវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យនៅកម្ពុជា។
យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅមានកិច្ចការជាច្រើនទៀតដែលត្រូវធ្វើដើម្បីពង្រឹងវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យនៅកម្ពុជា។ ពិតហើយថា ចំណុចវិជ្ជមានទាំងបីដូចបានលើកឡើងខាងដើមគឺជាផ្លែផ្កានៃដំណើរការប្រជាធិបតេយ្យរយៈពេល២០ឆ្នាំនៅកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យចំណុចវិជ្ជមានទាំងនេះ មានស្ថិរភាពនិងនិរន្តរភាព វាទាល់តែវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យចាក់ឫសនៅក្នុងបេះដូងរបស់ពលរដ្ឋ អាជ្ញាធរ និងជាពិសេសគឺអ្នកនយោបាយតែម្តង។
ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគេអាចកត់សម្គាល់បាននៅពេលនេះគឺ ភាគច្រើនវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យបានជ្រួតជ្រាបត្រឹមបបូរមាត់តែប៉ុណ្ណោះ តែនៅមិនទាន់ចូលទៅចាក់ឫសដល់បេះដូងនៅឡើយទេ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអំពើហិង្សាងាយនឹងកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា។ម្យ៉ាងទៀត នៅរាល់ពេលមានវិបត្តិនយោបាយកើតឡើង បញ្ហាមិនងាយនឹងដោះស្រាយបានទេដោយភាគីនីមួយៗដណ្តើមយកឈ្នះរៀងៗខ្លួន។ វិបត្តិនយោបាយក្តៅគគុកនៅពេលនេះជាភស្តុតាងយ៉ាងច្បាស់ណាស់ដែលបញ្ជាក់ថា អ្នកនយោបាយខ្មែរនៅមិនទាន់ចាស់ទុំគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរកសេចក្តីសុខសាន្តជូនប្រជាជន និងប្រទេសជាតិរបស់ខ្លួននៅឡើយទេ។
បាតុកម្មអហិង្សាជារឿងល្អមួយហើយ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយអាចដោះស្រាយបញ្ហាបានដោយគោរពឆន្ទៈរាស្ត្រតាមរយៈការបោះឆ្នោតដោយមិនចាំបាច់ធ្វើឲ្យពលរដ្ឋខាតពេលវេលានិងប្រាក់កាសសម្រាប់ធ្វើបាតុកម្មនោះ ទើបគេហៅថាជានយោបាយឈ្នះ។ ដូច្នេះ ដើម្បីភាពសុខសាន្តនៃសង្គមខ្មែរ អ្នកនយោបាយគួរតែព្យាយាមបណ្តុះវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យក្នុងជម្រៅបេះដូងរបស់ខ្លួនជាជាងការបណ្តុះត្រឹមតែលើបបូរមាត់៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ